Ebeveyn olduğumuzda yeni bir role bürünürüz: artık bir başkasının gelişiminden, mutluluğundan, güvenliğinden sorumluyuz. Ancak bu yeni rol, eski rollerimizi tamamen silmez.
Hatta çoğu zaman, farkında bile olmadan, kendi anne babamıza iyi çocuk olmaya devam ederiz.
“İyi çocuk” olmak… Çocukluğumuz boyunca bize öğretilen, sevilmenin şartı hâline gelen bu rol, yetişkinliğimizde ebeveynliğimizi de şekillendirir. Peki bu nasıl olur? Ve en önemlisi, çocuklarımızı nasıl etkiler?

İyi Çocuk Rolü Nedir?

İyi çocuk:

•    Sessizdir.
•    Kurallara uyar.
•    Aileyi üzmez.
•    Kendi duygularını bastırır.
•    İhtiyaçlarını dile getirmez.
•    Hep “başkaları ne der?”i düşünür.

Bu çocuk, genellikle ebeveynlerin onayını almak için kendi benliğinden ödün verir. Ve büyüdüğünde, her ne kadar bir aile kurmuş olsa da içindeki o “onay bekleyen çocuk” hâlâ susmamıştır.

Bu Rol Ebeveynlikte Nasıl Devam Eder?

1.    Sınır Koymakta Zorluk:

Kendi anne-babasına hâlâ “kırmaktan korkan” biri, çocuklarına da net sınırlar koymakta zorlanır. Çünkü içten içe hâlâ birilerine yaranma çabasındadır.

2.    Aşırı Fedakârlık:

Kendi çocukluğunda ihtiyaçlarını bastırmış biri, ebeveyn olduğunda da kendi ihtiyaçlarını göz ardı etmeye devam eder. “Çocuğum için her şeyi yaparım” sözü, bazen kendini yok etmek anlamına gelir.

3.    Kendi Ailesine Hesap Verme İhtiyacı:

Anne-baba olmuş bir birey bile, kendi ebeveyninin gölgesinde yaşamaya devam edebilir. “Annem ne der?”, “Babam buna kızar mı?” gibi sorular, yetişkin kimliği zayıflatır.

Çocuklar Bu Durumdan Nasıl Etkilenir?

Çocuklar, ebeveynin duygusal sistemini hisseder.

Bir çocuk, annesinin kendisiyle ilgilenirken aynı anda kendi annesinin onayını düşünmesini sezer. Bu sezi, çocukta “Ben yetersizim, annemi mutlu etmeye yetmiyorum” duygusuna yol açabilir.
Ayrıca böyle bir ortamda büyüyen çocuk, benliğini oluşturmakta zorlanır. Çünkü ebeveynin kendi duygularıyla bağ kurmadığı bir evde, çocuğun duygularına da alan açılmaz.

Çözüm Nerede Başlar?

1.    İyi çocuk olma çabasının fark edilmesiyle.
Bu farkındalık, hem bireysel hem kuşaklar arası bir zinciri kırar.
2.    Kendi ebeveynine sınır koymayı öğrenmekle.
Bu bir suç değil, iyileşmenin gereğidir. Ebeveynimize kızabilir, kırılabilir, hayal kırıklığına uğrayabiliriz. Bu duygulara izin vermek, ebeveyn olabilmenin temelidir.
3.    “Kendin” olmayı öğrenmekle.
İyi değil, gerçek çocuk olmak… Sonra da kendi çocuklarımızın gerçek benliğine alan açmak.

Sonuç Yerine: Ebeveyn Olmak, Kendin Olmaktır

Gerçekten ebeveyn olmak için önce kendi içimizdeki “iyi çocuk”la vedalaşmamız gerekir.
Çünkü kendi benliğimizle temas kurmadan, çocuğumuzun benliğini göremeyiz.
Ve belki de çocuklarımızın en çok ihtiyacı olan şey; bizim mükemmel değil, gerçek ve dürüst bir yetişkin olmamızdır.

👉 Şimdi Randevu Alın
https://www.otrapsikoloji.com/iletisim